Όταν χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο ο πόνος είναι πάντα αφόρητος. Τι γίνεται όμως όταν αφού τον χάσουμε μαθαίνουμε πράγματα γι’ αυτόν που μας πληγώνουν ανεπανόρθωτα; Δεν μπορούμε να ζητήσουμε τον λόγο από αυτόν τον άνθρωπο. Δεν μπορούμε να πάρουμε καμία εξήγηση.
Η ιστορία
Ονομάζομαι Ντίνα και είμαι 65 ετών. Ο άντρας μου έφυγε από την ζωή 3 μήνες πριν σε ηλικία 78 ετών από ανακοπή καρδιάς. Η αλήθεια είναι ότι είχε πολλά χρόνια προβλήματα με την καρδιά του και δεν πρόσεχε καθόλου. Ο άντρας μου ήταν ο πρώτος άντρας που γνώρισα στην ζωή μου και τον παντρεύτηκα.
Μπορεί να ήταν προξενιό όμως από την αρχή πέθαινα γι’ αυτόν. Ήταν ένας νέος διαβασμένος, υπεύθυνος, που αγαπούσε τις χειροτεχνίες και ήταν πολύ καλός στη ζωγραφική. Μπορεί να παντρεύτηκα νωρίς όμως με άφησε να σπουδάσω και για πολλά χρόνια δούλευα ως δασκάλα σε δημοτικά σχολεία.
Ήμασταν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι και όλη η γειτονιά ήξερε την αδυναμία που του είχα. Μάλιστα πολλές γειτόνισσες κουτσομπόλες μάθαινα ότι με κοροϊδεύαν επειδή έκανα σαν “παιδούλα” μεγάλη γυναίκα. Φυσικά του είχα και τυφλή εμπιστοσύνη. Ποτέ δεν μου είχε δώσει δικαιώματα.
Μπορεί να έβγαινε από το σπίτι συχνά όμως μου έλεγε ότι θα πάει με τους φίλους του μία βόλτα και ‘γω πάντα τον άφηνα γιατί του είχα εμπιστοσύνη. Η ζωή μας κυλούσε ήρεμα εμείς με τα δύο παιδιά μας και τα τρία εγγόνια μας.
Μέχρι που έφυγε από την ζωή και ένιωσα πως έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Κανένα παιδί κανένα εγγόνι ένιωθα ότι δεν μπορεί να μου καλύψει το κενό. Σίγουρα λατρεύω τα παιδιά και τα εγγόνια μου όμως αυτά έχουν μεγαλώσει, κάνουν την δική τους ζωή, δεν είναι το ίδιο.
Το κέρατο και η αποκάλυψη
Τρεις μήνες πριν έφυγε από την ζωή και 15 μέρες πριν ένιωσα ότι δεν ήξερα ποιον έχω δίπλα μου τόσα χρόνια. Καθώς είχα πάει στα μνήματα να του ανάψω το κεράκι του, βλέπω εκεί μία άλλη γυναίκα να κλαίει και να χτυπιέται. Στην αρχή φαντάστηκα ότι ήταν κάποια συγγενής που δεν γνώριζα ή δεν θυμόμουν.
Όταν με είδε κοκκάλωσε. Αφού είδα την αντίδρασή της ξεκίνησα να την πιέζω να μου πει ποια είναι αυτή και τι θέλει πάνω από τον τάφο του άντρα μου. Τότε μου είπε ότι είχε σχέση μαζί της 30 χρόνια τώρα. Περίπου όσα χρόνια είμαστε παντρεμένοι δηλαδή.
Παραλίγο να λιποθυμήσω. Δεν ξέρω ποια είναι αυτή, δεν ξέρω πως κατέληξαν μαζί, δεν ήθελα να μάθω τίποτα. Ήθελα να εξαφανιστεί μπροστά από τα μάτια μου. Από τότε δεν ξέρω πως να νιώσω. Από την άλλη νιώθω να μου λείπει και πραγματικά πενθώ μέσα μου.
Από την άλλη έχω τόση οργή μέσα μου και αυτό που με βασανίζει ακόμη περισσότερο είναι ότι δεν μπορώ να του ζητήσω εξηγήσεις. Δεν μπορώ να του πατήσω μία σφαλιάρα για τα τόσα χρόνια κοροϊδίας. Καθόμουν και του έδινα τα χάπια του, δεν του έλειπε τίποτα, άκουγα τη μουρμούρα του και ανεχόμουν τα νεύρα του.
Και αφού ξεσπάθωνε σε μένα και τον ντάντευα κανονικά, μετά πήγαινε κύριος και μέσα στην τρελή χαρά στην άλλη. Μου φαίνεται σαν ψέμα! Δεν μπορώ να το διαχειριστώ και φυσικά δεν είπα τίποτα στα παιδιά μας. Μπορεί να με απογοήτευσε πολύ αλλά δεν θέλω να τον ρίξω και στα μάτια των παιδιών μας.
