Ο Σπύρος Μπιμπίλας, Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, αναφέρθηκε πρόσφατα στις οδυνηρές συνθήκες διαβίωσης που βιώνουν πολλοί καλλιτέχνες, αποκαλύπτοντας πως ο ηθοποιός Στράτος Χατζηηλίας, γνωστός από τη δημοφιλή σειρά «Μπρούσκο», αναγκάστηκε να εργαστεί ως διανομέας φαγητού για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Η αποκάλυψη αυτή ήρθε να υπενθυμίσει, με τον πιο εύγλωττο τρόπο, τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πολλοί επαγγελματίες του θεάματος, ειδικά μετά από οικονομικές κρίσεις και διαδοχικά πλήγματα στον κλάδο.
Μια διαδρομή από την τέχνη στην επιβίωση
Μιλώντας στην εφημερίδα Espresso, ο Στράτος Χατζηηλίας περιέγραψε με ειλικρίνεια τις συνεχείς μεταβάσεις του από επάγγελμα σε επάγγελμα: «Στην ουσία κάνω τρία διαφορετικά επαγγέλματα για να τα φέρνω βόλτα», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Οι πρώτες του σπουδές ήταν στον τομέα της αστιατρικής τεχνολογίας, τις οποίες ολοκλήρωσε δουλεύοντας παράλληλα στην εστίαση. Η οικονομική κρίση του 2010 αποτέλεσε σημείο καμπής, περιορίζοντας δραματικά τις επαγγελματικές ευκαιρίες. Η καλλιτεχνική του φύση τον οδήγησε στην υποκριτική, επηρεασμένος και από τους γονείς του που ήταν μουσικοί.
Αν και αρχικά αντιμετώπισε το θέατρο με περιέργεια και όχι ως επάγγελμα, η πορεία του τον έφερε να εμφανίζεται σε σειρές όπως οι «9 μήνες» και το «Μπρούσκο».
Ανάγκη για εργασία, πέρα από τα φώτα
Ο Χατζηηλίας αποκάλυψε ότι εργάζεται σήμερα ως διανομέας φαγητού, ενώ περιστασιακά αξιοποιεί και το πτυχίο του αστίατρου, βάζοντας υπογραφές για απολυμάνσεις και απεντομώσεις. Παρότι πρόκειται για πολλαπλές πηγές εισοδήματος, δεν έκρυψε την απογοήτευσή του από τη συμπεριφορά του κόσμου: «Ο κόσμος δεν είναι καθόλου εξοικειωμένος να αφήνει και σε εμάς ένα μικρό φιλοδώρημα».
Τόνισε μάλιστα τη σκληρότητα και επικινδυνότητα του επαγγέλματος του διανομέα: «Είσαι συνεχώς πάνω σε ένα μηχανάκι, που πρέπει να τρέξεις για να βγάλεις εις πέρας τη δουλειά που σου έχουν αναθέσει». Η προσωπική του ιστορία αντικατοπτρίζει την ευρύτερη ανασφάλεια του κλάδου, και θέτει στο επίκεντρο τη συζήτηση για τις συνθήκες αξιοπρέπειας που οφείλει να διασφαλίζει η πολιτεία στους καλλιτέχνες της.
