Ο εορτασμός καθιερώθηκε μετά τη Μεταπολίτευση, το 1975, και από τότε ο Στρατός μας την ημέρα αυτή μαζί με την Παναγία μας, που φυλά την Πατρίδα μας και προστατεύει τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ελλάδος, έχει την τιμητική του, ενώ η επίσημη Πολιτεία προς τιμήν του διοργανώνει εκδηλώσεις, ομιλίες, εκθέσεις, καταθέσεις στεφανιών, αγήματα, στρατιωτικές παρελάσεις και άλλες δραστηριότητες, υποδηλώνοντας, και με αυτόν τον τρόπο, την αξία της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας, που μπορεί και μας την διασφαλίζει ένας τέτοιος ένδοξος, ηρωικός και ετοιμοπόλεμος Στρατός.
 |
| Το ταχτάρισμα της Παναγίας από τους Δικαίους γονείς της και Θεοπροπάτορες, Ιωαμείμ και Άννα. |
Η Ενορία μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, στους Ανθόκηπους της Νέας Ευκαρπίας, ευλογημένη από τον Θεό Πατέρα όλων μας και τον Υιό Του τον Μονογενή και Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, αλλά και Εγγονό των Αγίων προστατών μας, μα επίσης και κατά σάρκα Υιό της Παναγίας κόρης των Θεοπατόρων, είναι άμεσα “μπλεγμένη” με αυτήν την μεγάλη Θεομητορική εορτή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, “Τα Εισόδια της Θεοτόκου”.
 |
| Η Αγία Άννα με την τρίχρονη Παναγία κόρη της. Βρίσκεται σε προσκυνητάρι στην είσοδο της προσωρινής κατακόμβης του Ιερού Ναού μας. (φιλοτεχνημένη εικόνα από την Συνοδεία του πατρός Ιωάννου Ιερομονάχου, στην Σκήτη της Αγίας Άννας στο Άγιον Όρος) |
Κάποιος άνθρωπος ξένος προς την πίστη μας και αμέτοχος στην ζωή της Εκκλησίας μας, αν ακούσει ή διαβάσει τον βίο των Αγίων Θεοπατόρων, του Ιωακείμ και της Άννας, ίσως να τους κακοχαρακτηρίσει, μπορεί και να τους θεωρήσει άσπλαχνους γονείς που θυσιάζουν το παιδί τους, ενώ θα μπορούσαν…αν το αγαπούσαν πραγματικά…να το είχαν δίπλα τους, μαζί τους, κληρονόμο της περιουσίας τους και αποκούμπι για τα γερατειά τους, που άλλωστε δεν ήταν μακρυά, αφού απέκτησαν την Παναγία σε ηλικία “προβεβηκυία”, όπως λέει η θαυματουργή ευχή της Αγίας Άννας, που διαβάζετε από τους ιερείς στον ναό μας κάθε Τρίτη στις Ιερές Παρακλήσεις μας και λύνει τα δεσμά της ατεκνίας.
Στην εποχή μας άλλωστε, εποχή του υλισμού και της απελευθέρωσης, τέτοιες θυσίες δεν μπορούν να κατανοηθούν από γονείς χωρίς πίστη στον Θεό, που θέλουν τα παιδιά εγωϊστικά κοντά τους, συνέχεια στην δουλειά ή στην κληρονομιά τους, η στα δικά τους όνειρα και αν κάποιο “παραστρατήσει” έχοντας την κλήση από τον Θεό και θέλει να ακολουθήσει την ιεροσύνη και τον μοναχισμό, τότε σηκώνουν θύελλες και εμπόδια στον δρόμο τους, κατηγορούν τον Θεό, τους παπάδες και τους καλογήρους, ξεστομίζουν λόγια βρόμικα και άσχημα όπως “προτιμώ το παιδί μου να το δω πεθαμένο ή ναρκομανή παρά ντυμένο στο ράσο” και άλλες παρόμοιες ασχήμιες.
