Με έναν εξαιρετικά γενναίο και βαθιά ανθρώπινο τρόπο, ο Διονύσης Σαββόπουλος ανοίγει για πρώτη φορά την καρδιά του και μοιράζεται την προσωπική του μάχη με τον καρκίνο. Η σοβαρή περιπέτεια υγείας του ξεκίνησε στα μέσα του 2020, όμως ο γνωστός καλλιτέχνης αποφάσισε να συνεχίσει τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες χωρίς να αναφερθεί δημοσίως στον αγώνα που έδινε για τη ζωή του.
Η αυτοβιογραφία και η ανάγκη για μοιρασιά
Σήμερα, σχεδόν πέντε χρόνια μετά την αρχή της περιπέτειάς του, ο Διονύσης Σαββόπουλος μοιράζεται μέσα από την αυτοβιογραφία του, με τίτλο «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», η οποία μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, τα γεγονότα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα της δύσκολης αυτής περιόδου. Η αυτοβιογραφία περιγράφει πώς η ασθένεια συμπίπτει με την πανδημία του κορονοϊού, προσθέτοντας μια ακόμη διάσταση στην ήδη επιβαρυμένη κατάσταση της υγείας του.
Η Ανάμετρηση με τον Καρκίνο
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του, ο Διονύσης Σαββόπουλος διηγείται την αναμέτρησή του με τον καρκίνο με ηρεμία και ψυχραιμία. Χωρίς δακρύβρεχτους συναισθηματισμούς, χρησιμοποιεί τον μοναδικό του τρόπο, τον οποίο οι θαυμαστές του γνωρίζουν καλά, για να μεταφέρει την εμπειρία του. Από τη στιγμή της ανακοίνωσης της διάγνωσης μέχρι τις θεραπείες και την προσβολή του από κορωνοϊό, ο Σαββόπουλος αποκαλύπτει την εσωτερική του πάλη και την αντοχή του απέναντι στις προκλήσεις.
Το σημαντικότερο στοιχείο της εκ βαθέων προσωπικής εξομολόγησης του Διονύση Σαββόπουλου είναι η γενναιότητα με την οποία εκθέτει την τρωτή και αδύναμη πλευρά του εαυτού του. Μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας του, επιθυμεί να υπογραμμίσει ότι απέναντι στην ασθένεια, όλοι μας είμαστε ίσοι. Αυτή η ειλικρίνεια καθιστά την εξομολόγησή του ιδιαίτερα αξιαγάπητη και ανθρώπινη, καθώς μοιράζεται τις δύσκολες στιγμές που βίωσε.
Ταυτόχρονα, ο Διονύσης Σαββόπουλος στέλνει ένα πολύτιμο μήνυμα ελπίδας και δύναμης σε όλους όσοι αντιμετωπίζουν τον καρκίνο. Το μήνυμα αυτό μπορεί να συνοψιστεί στον τίτλο που είχε επιλέξει να δώσει στην έκθεση που ετοίμασε το 2022 για τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή: «Σήκω Ψυχή μου!».
Η Διάγνωση και η Αρχή της Μάχης
Η ιστορία του Σαββόπουλου επαναφέρεται στο τέλος Μαρτίου του 2020, κατά την περίοδο της πρώτης καραντίνας λόγω κορωνοϊού. Ακριβώς μετά την ολοκλήρωση των επιτυχημένων ζωντανών εμφανίσεών του με τον Μανώλη Μητσιά στο «Άλσος», έλαβε τη διάγνωση που θα άλλαζε τη ζωή του.
Αυτή η φάση της ζωής του, όπως περιγράφεται στο βιβλίο του, είναι γεμάτη από συναισθηματικές αντιφάσεις, αλλά και από μια αποφασιστικότητα να συνεχίσει να δημιουργεί και να εμπνέει, παρά τις δυσκολίες. Η ανοικτή του στάση απέναντι στην ασθένεια και η επιμονή του να μοιράζεται την προσωπική του αλήθεια προσφέρουν στους αναγνώστες του μια σημαντική παρακαταθήκη: ότι, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, υπάρχει χώρος για ελπίδα και αναγέννηση.
«Μια και είχα χρόνο στη διάθεσή μου, πήγα να δω τους γιατρούς, γιατί είχα κάτι ενοχλήσεις. Στις εξετάσεις διαπιστώθηκε καρκίνος στον πνεύμονα. Έτσι ξαφνικά; Όχι και τόσο ξαφνικά. Όλο γκούχου – γκούχου ήμουν το τελευταίο διάστημα, πάνω από πενήντα χρόνια καπνίζω, και σάς το λέω αυτό για προσέχετε, να ‘χετε το νου σας, κι αν – ο μη γένοιτο – σάς συμβεί, μη φοβηθείτε, αντιμετωπίστε το, κι έχει ο Θεός.
Μού αφαίρεσαν μισό πνευμόνι, κι ύστερα μπήκα σε κάποιες θεραπείες, που όσο να ΄ναι έχουν τις παρενέργειές τους. Κόπωση βασικά. Μια αίσθηση μεγάλη αδυναμία» εξομολογείται ο ίδιος.
Οι καλλιτεχνικές προκλήσεις, ωστόσο και η δύναμη του χαρακτήρα του, φυσικά, που τού υπαγόρευε να συνεχίσει να ζει κανονικά τη ζωή του στη μετά διάγνωση εποχή και να αντιμετωπίζει ένα – ένα τα εμπόδια όταν έρχονται, τον κράτησαν όρθιο και ενεργό. Αντλώντας δύναμη από την αγάπη και τη στήριξη της οικογένειάς του αλλά και από το ασίγαστο πάθος του για δημιουργία αναλάμβανε τη μία αποστολή μετά την άλλη. «Παραμέρισα τη σκιά της αρρώστιας» περιγράφει ο ίδιος, ποιητικά, στο βιβλίο του.
Πώς είναι σήμερα ο Διονύσης Σαββόπουλος
Κατά τη διάρκεια των εορτασμών για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε καταστρώσει ένα μεγαλόπνοο σχέδιο που ενθουσίασε την Επιτροπή. Δυστυχώς, το σχέδιο αυτό δεν κατέστη εφικτό να υλοποιηθεί λόγω της πανδημίας. Παρά την αναποδιά, ο καλλιτέχνης δεν πτοήθηκε και προσέφερε μια αξέχαστη συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, τιμώντας την επέτειο με το μοναδικό του τρόπο.
Η δημιουργικότητα και η επιμονή του Σαββόπουλου εκδηλώθηκαν και μέσα από την οργάνωση μιας εξαιρετικής έκθεσης για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η έκθεση, την οποία παρουσίασε με πρόσκληση του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων, ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα και αναδείχθηκε σε έναν σημαντικό πολιτιστικό θεσμό. Η επιτυχία της έκθεσης τον οδήγησε στην Κύπρο, όπου διοργάνωσε μια σειρά συναυλιών αφιερωμένων στην καταστροφή της Σμύρνης.
Προσωπική Μάχη με την Ασθένεια
Παράλληλα με τις δημιουργικές του δραστηριότητες, είχαν συμπληρωθεί ήδη δύο χρόνια από την ημέρα της επίσημης διάγνωσης της ασθένειάς του, με τις θεραπείες να συνεχίζονται. Σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του, ο Διονύσης Σαββόπουλος βρέθηκε αντιμέτωπος με τον εφιάλτη του κορωνοϊού. Η χρονική στιγμή που ο ιός χτύπησε τη δική του πόρτα ήταν εξαιρετικά κρίσιμη, καθώς ο οργανισμός του ήταν αδύναμος και εξασθενημένος από τις προηγούμενες θεραπείες.
«Εκεί κατά την άνοιξη (2022), φαίνεται πως την πάτησα. Ενώ έκανα τις ανοσοθεραπείες μου κανονικά στο νοσοκομείο, μού ζήτησαν απ’ την Κύπρο να δώσω μερικές συναυλίες για τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Δεν μού ήταν δυνατό ν΄ αρνηθώ….Πήραμε όλες τις προφυλάξεις και κατεβήκαμε με τον Γιώτη Κιουρτσόγλου στο νησί.
Εγώ πάντα μάσκα φορούσα…Και μόλις γύρισα, έπεσα στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό. Φωνάξαμε γιατρό. «Γρήγορα στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο!» διέταξε. Είχα φορτωθεί με κορωνοϊό. Ήμουν που ήμουν αδύναμος απ’ τις θεραπείες, άρπαξα και τον ιό στο αεροπλάνο, διότι τα αεροπλάνα είναι θάλαμοι αερίων, και να το αποτέλεσμα.»
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, παρά το γεγονός ότι τηρούσε αυστηρά τα μέτρα κατά του κορωνοϊού, δεν κατάφερε να αποφύγει την ασθένεια. Η διάγνωση του καρκίνου είχε σημαδέψει τη ζωή του, αλλά η μάχη του με τον ιό προσέθεσε ένα επιπλέον βάρος στην ήδη δύσκολη κατάσταση.
Κατά τη διάρκεια της κρίσιμης νοσηλείας του, ένα περιστατικό που διηγήθηκε ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Περιγράφει με λέξεις που αναπαριστούν νοερές και δυνατές εικόνες τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που πάντα φαινόταν ισχυρός στα μάτια των άλλων, αλλά που τώρα έρχεται αντιμέτωπος με την αδυναμία και το φθαρτό της ύπαρξής του.
«Κάναν σύσκεψη από πάνω μου οι γιατροί, μήπως πρέπει να μπω στην εντατική λόγω δύσπνοιας, Μεγάλη Εβδομάδα ήταν. Αποφάσισαν να περιμένουν λίγο. Μού βάλαν ορό στη φλέβα, μάσκα οξυγόνου, και με πλάκωσαν στα φάρμακα, με μεγάλες δόσεις Lasix.
Ξυπνώ ένα βράδυ μούσκεμα. Είχα βρέξει εσώρουχα πιτζάμες, σεντόνια, χάλια τα ‘χα κάνει. Τώρα; Πρέπει να φωνάξω τις νοσοκόμες; Πρέπει να με δουν έτσι; Είμαι ο… ο Σαββόπουλος. Δεν γίνεται.
Γίνεται! Τι άλλο να έκανα, χτύπησα το κουδούνι. Κατέφθασε πρώτα η μία, είδε τί έγινε και φώναξε και τις άλλες. Ανέκφραστες και άψογες όλες τους:
– Σηκωθείτε, κύριε Σαββόπουλε.
Να γδυθώ; Έβγαλα αμήχανος τις πυτζάμες. Με ελέγξανε:
– Βγάλτε και τα εσώρουχά σας.
Τα ‘βγαλα και στάθηκα στη γωνιά ντροπιασμένος, κρύβοντας με τις παλάμες μου ό,τι μπορούσα. Ένας γυμνοσάλιαγκας ήμουν, ένα τίποτα.
Κι όπως ήμουν έτσι ν΄ ανοίξει η γη να με καταπιεί, ένιωσα ξάφνου σαν να μην έχει σημασία πια, σα ‘να φυγε ένα βάρος από πάνω μου, ανάσανα, κι αφέθηκα στα χέρια των γυναικών. Με πλύνανε, μού βγάλαν να φορέσω καινούργιες πιτζάμες, με ξάπλωσαν στα καθαρά σεντόνια και με σκέπασαν.
– Χρόνια πολλά, μού είπαν φεύγοντας οι αδελφές. Είχε έρθει το Πάσχα».
