Έχουν συμπληρωθεί 27 χρόνια από τότε που η Άλκηστις Πρωτοψάλτη μας παρουσίασε το “Διθέσιο” της, το οποίο αγαπήσαμε αμέσως.
Η ιστορία του τραγουδιού “Διθέσιο”
Κατά τα “χρόνια της ευμάρειας,” ο μέσος Έλληνας είχε μεγάλη αδυναμία στα αυτοκίνητα. Προτιμούσε γρήγορα, ακριβά, εισαγόμενα μοντέλα, που συχνά προβάλλονταν στις ταινίες του Χόλυγουντ. Για τον Έλληνα, το αυτοκίνητο δεν ήταν απλώς ένα μέσο μεταφοράς, αλλά ένας τρόπος να ξεφύγει από την καθημερινότητα, να επιδείξει κύρος και να ενισχύσει το εγώ του.
Ιδιαίτερα για τους νέους, το ακριβό αυτοκίνητο ήταν ένα όνειρο που καλλιεργούσαν από την εφηβεία. Όταν αποκτούσαν την πρώτη τους ερωτική σχέση, ή ακόμα και στην προσδοκία αυτής, δεν ονειρεύονταν απλώς ένα καλό αυτοκίνητο, αλλά ένα διθέσιο, που να χωράει μόνο τους ίδιους και το αγαπημένο τους πρόσωπο. Αυτόν τον νέο Έλληνα ενσαρκώνει η Πρωτοψάλτη, τραγουδώντας τους στίχους της Νικολακοπούλου.
Το νόημα πίσω από του στίχους
“Τη στιγμή που σε αγόραζα για να τριπάρω, το κενό μου εξαγόραζα δειλά.” Αυτή είναι η στιγμή που ο νεαρός βιώνει την πρώτη του κρίση συνείδησης. Τι νόημα έχει η κατανάλωση; Μήπως προσπαθώ να καλύψω τα πραγματικά μου προβλήματα, αυτά που δημιουργούν το “απαίσιο” συναίσθημα που περιγράφεται στην πρώτη στροφή; Για ποιον τελικά καταναλώνω; Αυτή η κρίση δεν είναι τυχαία.
Ο “τύπος” μόλις υπέστη μια ερωτική απογοήτευση, ο κόσμος του καταρρέει, και βρίσκει παρηγοριά στην ελπίδα ότι το αυτοκίνητο θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει τον χωρισμό: “την καρδούλα που χώρισε θα την πάρει σ’ άλλη ζωή πιο καλά.”
Ο νεαρός, ωστόσο, είναι τόσο βαρύς ψυχικά που δεν μπορεί να μείνει κλεισμένος στο σπίτι. Παίρνει το αυτοκίνητο και αφήνει το τιμόνι να τον οδηγήσει μόνο του: “Μη με φέρνετε σπίτι, τ’ ακούς; Κάπου αλλού να με πας.” Καταλήγει σε ένα απρόσωπο πάρκινγκ – πιθανότατα γκρι, σε αυτά τα ψυχρά υπόγεια χωρίς ίχνος ανθρωπιάς ή τέχνης. Εκεί σκοπεύει να αντιμετωπίσει τα υπαρξιακά του διλήμματα. “Ά, ρε χρόνε αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς.” Το αυτοκίνητο φεύγει από το πάρκινγκ, ενώ ο οδηγός παραμένει βυθισμένος σε ένα σύννεφο αβεβαιότητας και αναθεώρησης, χωρίς να έχει λύσει τα προβλήματά του, αιωρούμενος μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Οδηγεί επικίνδυνα, σχεδόν μηχανικά. Δεν τον απασχολεί το ενδεχόμενο ατυχήματος (γι’ αυτό και ο αερόσακος), ούτε φοβάται τον θάνατο. Το μόνο που αισθάνεται είναι μια αδιάκοπη μοναξιά, την οποία το αυτοκίνητο του με τα λαμπερά του εξαρτήματα μπορεί να υποκαταστήσει μόνο οριακά. Πατάει το γκάζι, ελπίζοντας να αφήσει πίσω του το “απαίσιο” κομμάτι του εαυτού του, χωρίς όμως να έχει ακόμα αποφασίσει “ποιον εαυτό θα έχει πια”.
Μήπως το αυτοκίνητο τελικά αντιπροσωπεύει τον εαυτό που θέλει να ξεχάσει;
Το “Διθέσιο”, με μουσική του Νίκου Αντύπα και στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, περιλαμβάνεται στον δίσκο της Άλκηστις Πρωτοψάλτη, με τίτλο “Σαν ηφαίστειο που ξυπνά”, που κυκλοφόρησε το 1997.
Δείτε το βιντεοκλίπ του τραγουδιού
