Η τοποθέτηση του γλυπτού «Γυναίκα σε λεωφορείο» στην πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις, ανοίγοντας για ακόμη μία φορά τη δημόσια συζήτηση γύρω από την τέχνη στον αστικό χώρο. Το έργο, αν και επισήμως παρουσιάστηκε με την πρόθεση να εκπέμψει κοινωνικά και συμβολικά μηνύματα, βρέθηκε στο επίκεντρο της κριτικής, τόσο από το κοινό όσο και από χρήστες των κοινωνικών δικτύων.
Το έργο και η πρόθεση του καλλιτέχνη
Το γλυπτό του Μανώλη Τζομπανάκη, με ύψος 2,75 μέτρα, τοποθετήθηκε πρόσφατα στην καρδιά της Θεσσαλονίκης και παρουσιάστηκε επίσημα την Πέμπτη. Ο δημιουργός του περιέγραψε το έργο ως μια συμβολική αναπαράσταση των γυναικών που επιβιβάζονται ή αποβιβάζονται από λεωφορείο, μεταφέροντας όχι μόνο τα προσωπικά τους αντικείμενα αλλά και «ψυχικά βάρη». Η πρόθεση του καλλιτέχνη φαίνεται να εστιάζει στην αποτύπωση της καθημερινότητας με υπαινικτικό και υπαρξιακό τόνο.
Ωστόσο, η αισθητική προσέγγιση του έργου δεν βρήκε ευρεία αποδοχή. Πολλοί πολίτες στάθηκαν με σκεπτικισμό ή ακόμη και αμηχανία απέναντι στη μορφή του γλυπτού, δηλώνοντας πως αδυνατούν να διακρίνουν τα χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε γυναικεία φιγούρα ή σε κάποια σύνδεση με λεωφορείο, όπως αναφέρει ο τίτλος.
Δείτε τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος:
Η δημόσια αντίδραση και η κρίση της αισθητικής
Τα κοινωνικά δίκτυα πλημμύρισαν με αρνητικά σχόλια αμέσως μετά την αποκάλυψη του έργου. Η κριτική επικεντρώθηκε κυρίως στη μορφή του γλυπτού, με πολλούς να αμφισβητούν όχι μόνο την αισθητική του αξία αλλά και τη συνοχή του με τον αστικό χώρο. Μεταξύ των σχολίων που κυριάρχησαν ήταν εκφράσεις όπως: «Δεν μοιάζει με γυναίκα», «Είναι αυτό γυναίκα σε λεωφορείο;», «Εγώ ούτε γυναίκα βλέπω, ούτε λεωφορείο, παρά μόνο ένα εξάμβλωμα» και «Με το ζόρι να συνηθίσουμε την κακογουστιά, την ασχήμια και την πνευματική διαστροφή του κάθε απίθανου τύπου που δηλώνει καλλιτέχνης».
