Τάσος Δούσης για τα μπλόκα των αγροτών: «Ο θάνατός μας η ζωή τους – Ακούει κανείς;»
Με μια αιχμηρή, φορτισμένη και βαθιά προσωπική ανάρτηση, ο Τάσος Δούσης τοποθετήθηκε δημόσια για τα αγροτικά μπλόκα που παραλύουν τη χώρα, εκφράζοντας την αγανάκτησή του για τις παράπλευρες απώλειες που –όπως τονίζει– δεν ακούγονται ποτέ: τους επιχειρηματίες, τους εργαζόμενους και τη μεσαία τάξη.
Η ανάρτησή του, που δημοσιεύτηκε την Κυριακή 28 Δεκεμβρίου, δεν στρέφεται απέναντι στους αγρότες ως επαγγελματική ομάδα, αλλά θέτει ένα καίριο κοινωνικό ερώτημα:
ποιος πληρώνει τελικά το κόστος των κινητοποιήσεων;
«Οι αγρότες κάνουν τη δουλειά τους – Εμείς που καταστρεφόμαστε;»
Ο Τάσος Δούσης ξεκαθαρίζει εξαρχής ότι αναγνωρίζει τον αγώνα των αγροτών, όπως και την ευθύνη της κυβέρνησης. Ωστόσο, θέτει στο επίκεντρο μια αθέατη πραγματικότητα:
«Με εμάς που δεν κάνουμε τη δουλειά μας – επειδή δεν μπορούμε – θα ασχοληθεί κανένας;»
Ως επιχειρηματίας στον τουρισμό, μιλά με συγκεκριμένα παραδείγματα και όχι με θεωρία:
- Ακυρωμένες συνεργασίες
- Ζημιές χιλιάδων ευρώ
- Κατακόρυφη αύξηση μεταφορικού κόστους
- Απειλές οικονομικής ασφυξίας για εκδότες και επιχειρήσεις
Το ερώτημα που επανέρχεται με ένταση είναι σαφές:
Θα αποζημιωθούν όσοι πλήττονται ή είναι «πολίτες δεύτερης κατηγορίας»;
Μικρομεσαίοι απέναντι σε έναν αόρατο τοίχο
Σε ένα από τα πιο αιχμηρά σημεία της ανάρτησής του, ο δημοσιογράφος βάζει στο τραπέζι την ανισότητα ισχύος:
«Χωρίς αγρότες δεν υπάρχει χώρα. Σωστό.
Χωρίς μικρομεσαίες επιχειρήσεις υπάρχει Ελλάδα;»
Τονίζει ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων της αγοράς δεν ανήκει σε οικονομικές ελίτ, αλλά σε οικογενειακές επιχειρήσεις που παλεύουν για επιβίωση.
Και απευθύνεται ευθέως σε όσους υποτιμούν τη ζημιά:
- Δεν μιλάμε για “χαμένες διακοπές”
- Μιλάμε για μισθούς, οικογένειες, επιβίωση
- 70 εργαζόμενοι μόνο στη δική του επιχείρηση
«Όταν οι επιχειρήσεις δεν πάνε καλά, τον λογαριασμό δεν τον πληρώνει μόνο ο επιχειρηματίας. Τον πληρώνει και ο εργαζόμενος.»
«Δεν έχουμε τα μέσα να εκβιάζουμε»
Η πιο σκληρή φράση της ανάρτησης συνοψίζει το αίσθημα αδικίας:
«Επειδή εμείς δεν έχουμε τα μέσα να απειλούμε την κοινωνία ή να εκβιάζουμε το κράτος, πρέπει να καταστραφούμε;»
Ο Τάσος Δούσης δεν αμφισβητεί τα δίκαια αιτήματα των αγροτών, όμως θέτει ένα σαφές όριο:
κανένα δίκιο δεν μπορεί να διεκδικείται εις βάρος της ζωής και της εργασίας των άλλων.
Η σιωπηλή πλειοψηφία
Ιδιαίτερη αναφορά κάνει και σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που, όπως λέει, δεν συμφωνεί με το κλείσιμο των δρόμων, αλλά δεν έχει φωνή:
«Υπάρχει κι ένα 50% του κόσμου που δεν συμφωνεί.
Γιατί η γνώμη μας δεν μετράει;»
Και καταλήγει με τη φράση που συμπυκνώνει όλη την αγωνία του:
«Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΑΣ Η ΖΩΗ ΤΟΥΣ – ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;»
Μια κραυγή, όχι απέναντι – αλλά προς όλους
Η παρέμβαση του Τάσου Δούση δεν είναι απλώς ένα ξέσπασμα. Είναι μια κραυγή από έναν κόσμο που συνήθως δεν κλείνει δρόμους, δεν μπλοκάρει σύνορα, δεν απειλεί, αλλά πληρώνει πάντα το τίμημα.
Ένα κείμενο που –είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί– δεν μπορεί να αγνοηθεί, γιατί θέτει το πιο δύσκολο ερώτημα της εποχής:
Πώς διεκδικούμε δικαιοσύνη χωρίς να συνθλίβουμε ο ένας τον άλλον;
