Για τον Αριστοτέλη Ωνάση έχουμε ξανά μιλήσει εδώ. Πρόκειται για τον Έλληνα που κατάφερε να φτάσει στην επιχειρηματική κορυφή και να γίνει πολύ πλούσιος. Με την φήμη του να εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη.
Αλλά πως κατάφερε ο Ωνάσης να γίνει τόσο πλούσιος και πετυχημένος στο business πεδίο; Ο ίδιος στη διάρκεια της ζωής του, μοιράστηκε μερικούς κανόνες που εφάρμοζε. Και δείχνουν κάτι από τον τρόπο σκέψης του. Έναν τρόπο σκέψης που τον οδήγησε να γίνει πολύ πλούσιος.
1# «Το μυστικό στις επιχειρήσεις είναι να ξέρεις κάτι, που δεν το ξέρει κανένας άλλος»
2# Το κόλπο… με τους φόρους
Ο Ωνάσης δεν πλήρωνε όλους τους φόρους. Σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Timess, ο Ωνάσης υπήρξε ένας πρωτοπόρος της νόμιμης φοροαποφυγής, αφού χρησιμοποιούσε τη Λιβερία, τον Παναμά, το Μονακό και το Λιχτενστάιν ήδη από τη δεκαετία του 1930, δηλαδή δύο ολόκληρες δεκαετίες πριν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις «ανακαλύψουν» αυτούς τους φορολογικούς παραδείσους.
3# «Δεν έχω φίλους, δεν έχω εχθρούς. Μόνο ανταγωνιστές»
4# «Το μυστικό στις επιχειρήσεις είναι να ξέρεις κάτι, που δεν το ξέρει κανένας άλλος»
5# Δεν μπήκε στο Χρηματιστήριο
Ο Ωνάσης δεν υπέκυψε ποτέ στον πειρασμό του να βάλει τις επιχειρήσεις του στο χρηματιστήριο, αλλά διατήρησε προσωπικά τον έλεγχο και την ιδιοκτησία της αυτοκρατορίας του, έως το τέλος.
6# «Μην ξεκινάτε ποτέ μία δουλειά, μια μάχη ή μία ερωτική σχέση, αν ο φόβος της ήττας επισκιάζει την προοπτική της επιτυχίας».
7# «Αν δεν έχεις λεφτά, πάρε δάνειο. Ποτέ μην ζητήσεις μικρό ποσό. Ζήτα αυτό που χρειάζεσαι και φρόντισε να το αποπληρώσεις. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα» έλεγε.
Άλλωστε ήταν μάστερ στον… «δημιουργικό δανεισμό». Μιλάμε για την ικανότητα του Έλληνα μεγιστάνα να βρίσκει νέους τρόπους να αποκτά τεράστια ποσά από τα χρήματα των άλλων. Από το 1947 κιόλας, ο Ωνάσης είχε καταφέρει να δανειστεί 40 εκατ. δολάρια από την Metropolitan Insurance Company, χωρίς να δώσει ούτε μια δεκάρα σε προσωπικές εγγυήσεις. Όπως εξηγεί το δημοσίευμα των NYT σχετικά με αυτή τη συμφωνία που αφορούσε το πετρέλαιο: «Οι συνέπειες αυτής της ιδέας ήταν επαναστατικές. Ουσιαστικά, οι θεσμοί δάνειζαν όχι στον Ωνάση αλλά στην εταιρεία πετρελαίου. Η αμοιβή ναύλωσης που πλήρωνε η εταιρεία πετρελαίου θα μπορούσε να «ανατεθεί» στην τράπεζα χωρίς να περάσει από τα χέρια του Ωνάση. Υπήρχε ελάχιστο ή καθόλου ρίσκο». Σημειώνεται ότι ήδη από το 1933 ο Έλληνας επιχειρηματίας δραστηριοποιούνταν έντονα στο πεδίο του πετρελαίου.
