Τον τελευταίο καιρό παλεύω με την ψυχική μου κατάσταση και χρειάζομαι απεγνωσμένα συμβουλές και βοήθεια. Είμαι παντρεμένη με έναν άντρα που είναι πολύ μεγαλύτερος από εμένα, 47 χρόνια για την ακρίβεια.
Είναι συνταξιούχος και είμαι 32 ετών. Η διαφορά ηλικίας δεν είναι το μόνο ζήτημα. Ο σύζυγός μου δεν υποστηρίζει και δεν με αφήνει να δουλέψω.
Κάθε φορά που κάνω βήματα για να βρω δουλειά ή ανταποκριθώ σε μια προσφορά εργασίας, φρικάρεται. Επιμένει να μένω σπίτι όλη μέρα και χρησιμοποιεί αδύναμες δικαιολογίες όπως η δουλειά που είμαι πολύ μακριά ή δεν έχω μεταφορικό μέσο. Όμως, ποτέ δεν του ζήτησα να με πάει πουθενά, και είμαι περισσότερο από ικανός να βρω τον δρόμο μου.
Έχω βαρεθεί να μένω σπίτι και να μην κάνω τίποτα. Θέλω να δουλέψω και να βρω κάτι να απασχολεί το μυαλό μου. Δεν έχουμε παιδιά, οπότε δεν με κρατάει τίποτα. Το μόνο που κάνουμε είναι να πάμε μια βόλτα μαζί που και που, και δεν αντέχω άλλο.
Πριν από την καραντίνα ταξιδεύαμε πολύ, αλλά τώρα δεν μπορούμε να το κάνουμε ούτε αυτό. Η κατάσταση έχει γίνει αφόρητη και έχω αρχίσει να αγανακτώ με τον άντρα μου που με κρατάει πίσω. Τον αγαπώ, αλλά πρέπει να κάνω κάτι στη ζωή μου.
Νιώθω παγιδευμένος και δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω αρχίσει να ανυπομονώ για την ημέρα που θα φύγει από τη ζωή, για να μπορέσω επιτέλους να δουλέψω και να κάνω κάτι ουσιαστικό στη ζωή μου. Αλλά, αυτό δεν είναι μια υγιής νοοτροπία, και ξέρω ότι πρέπει να αναλάβω δράση.
Χρειάζομαι συμβουλές για το πώς να χειριστώ αυτήν την κατάσταση και να πείσω τον άντρα μου να με αφήσει να δουλέψω. Δεν θέλω να καταστρέψω τη σχέση μας, αλλά δεν μπορώ να μείνω άλλο σε αυτή την κατάσταση. Οποιεσδήποτε προτάσεις θα ήταν ευγνώμονες.
