Ένας χήρος έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του όταν έμαθε πως η γυναίκα του είχε εραστή, γι’ αυτό πήρε την απόφαση, μετά τον θάνατό της, να κάνει σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Όπως εξομολογείται ο χήρος: «Διαβάζω πολύ καιρό τώρα τις ιστορίες σας και σας συγχαίρω για την αξιέπαινη προσπάθεια. Σκέφτηκα πολύ πριν σας γράψω αλλά θέλω κάπου να τα πω και νομίζω πως και άλλοι χήροι στη θέση μου νιώθουν έτσι όπως εγώ. Θα ακουστώ σκληρός αλλά είμαι έτοιμος να με κρίνει και ο κόσμος και ο Θεός.
Έχω δυο αγόρια 2 και 4 χρονών. Γνώρισα τη γυναίκα μου σε ένα ταξίδι με τη δουλειά, αγαπηθήκαμε πολύ και πήγα να μείνω στον τόπο καταγωγής της, αφήνοντας πίσω τις παρέες μου, τους γονείς μου και κυρίως μια πολύ καλή δουλειά. Δυστυχώς όμως αντί για αγάπη, πήρα προδοσία. Διότι για αυτήν ήμουν απλά μια καλή βιτρίνα στον παράνομο δεσμό της.
Είχε δεσμό 6 χρόνια με τον άνδρα του δημάρχου. Όλοι την πίεζαν να παντρευτεί, να νοικοκυρευτεί, ξέρετε τώρα πώς είναι στα χωριά. Η γυναίκα μου ήταν άνθρωπος που έκανε αυτό που ήθελε χωρίς να ακούει ποτέ κανένα και για αυτό την αγάπησα, όμως ήθελε να καλύψει και τον κύριο και να μπορεί να συνεχίσει τη σχέση τους με τη κάλυψη της οικογένειας.
Δυστυχώς όλα αυτά τα έμαθα αφού πέθανε. Πέθανε από ανακοπή ξαφνικά εκεί που δούλευε και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Τρελάθηκα δεν σκεφτόμουν ήμουν σαν χαμένος. Τη κηδεία δεν τη θυμάμαι καλά, είχα πάρει ηρεμιστικά για να μπορέσω να σταθώ και να στηρίξω τα παιδιά μου. Έφτασα πάρα πολύ κοντά στη τρέλα, δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα, δεν έκανα μπάνιο, δεν φρόντιζα τα παιδιά και το σπίτι. Ένα μήνα όλο αυτό. Μέχρι που ήρθε μια θεία της γυναίκας μου που με έβλεπε σε αυτή τη κατάσταση και αποφάσισε να μου τα πει “η γυναίκα σου δεν ήταν και τόσο αγία για να την κλαίς!” μου είπε.
Ο χήρος πήγε και βρήκε τον εραστή της γυναίκας του
Φυσικά δεν την πίστεψα, της ζήτησα αποδείξεις. Μου είπε πως της το είχε πει και δεν είχε αποδείξεις. Σχεδόν τη πέταξα έξω από το σπίτι αλλά με έτρωγε να μάθω. Πήγα και έπιασα τον ίδιο τον εραστή της και ω ναι! Δεν το αρνήθηκε. Η ειλικρίνειά του αλλά και το επίπεδο που κράτησε στη συζήτηση με ξάφνιασαν. Έφυγα από το σπίτι του με την εντύπωση όχι ενός ανήθικου άντρα που χάλαγε σπίτια, αλλά ενός άντρα που αγαπούσε τη γυναίκα μου και δεν ήξερε τι να κάνει. “Κάθε φορά χωρίζαμε και κάθε φορά γυρνούσε κλαίγοντας ο ένας στον άλλον” μου είπε. Μπράβο ρε παιδιά αλλά εγώ τι σας έφταιξα; Τα παιδιά μου τι σας έφταιξαν;
Στα σαράντα δεν πήγα. Δεν έκανα κανένα μνημόσυνο και δεν ξαναπάτησα στο νεκροταφείο. Όλο το χωριό έπεσε πάνω μου και τι δεν είπε. Μέχρι και σήμερα είμαι δακτυλοδεικτούμενος. Άκουσα όσα θα έπρεπε να ακούσει ο εραστής της αλλά δεν με άγγιζε τίποτα. Σαν να πάγωσα σαν να μην παντρεύτηκα αυτό τον άνθρωπο σαν να μην την αγάπησα. Κάτι μέσα μου πέθανε περισσότερο απ’ ό,τι εκείνη. Εκείνη πέθανε μια φορά, εγώ όμως πέθανα 50. Δεν ξέρω τι έπαθα, μετάλλαξη. Δεν είμαι λυπημένος, δεν είμαι όμως ούτε χαρούμενος. Είμαι αδιάφορος. Πέταξα τα μαύρα και συνεχίζω τη ζωή μου σαν να μην είχα ποτέ σύζυγο αλλά μόνο παιδιά. Εννοείται ότι κανείς δεν μου μιλάει ούτε οι γονείς της. Δεν φτάνει που με κεράτωνε και το γνώριζαν έχουν και άποψη. Σύντομα σκοπεύω να γυρίσω στην Αθήνα μόλις ο μεγάλος τελειώσει τον παιδικό σταθμό.
Η ψυχολόγος που κάνω συνεδρίες στο ίντερνετ μου λέει ότι πρέπει να την συγχωρήσω αλλιώς δεν θα ησυχάσω ποτέ πραγματικά μέσα μου. Είναι νωρίς δεν μπορώ να το κάνω. Πως να συγχωρήσω κάποια που όταν με παντρευόταν, είχε τον εραστή του ανάμεσα στους καλεσμένους; Πως να στενοχωρηθώ για το θάνατο κάποιας που ήθελε να αλλάξω όλη μου τη ζωή για να μην αλλάξει τη βολή της και τη βολή του γκόμενου; Για μένα ο άνθρωπος αυτός, δεν είναι πια η γυναίκα μου ή η μητέρα των παιδιών μου. Είναι απλά κάποια…
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Ελπίζω να με καταλάβετε, αλλά αν με κρίνετε αρνητικά, δεν με πειράζει, συνήθισα…”.
