Ο θάνατος των 3 παιδιών στην Πάτρα και το μακάβριο μυστικό κάτω απ’ το σεντόνι; Δεν τολμούμε να το διανοηθούμε αλλά πολλές φορές η λογική ξεπερνιέται από την ίδια τη ζωή.
Μία μάνα, ένας πατέρας, 3 παιδάκια σαν το φως του ήλιου.
Και ξαφνικά μπαίνει στη μέση ο θάνατος.
Θα αρχίσουμε με το ρεπορτάζ, το οποίο αλλάζει κάθε μέρα. Αυτή τη στιγμή που γράφουμε, τίποτε μετά από μία ώρα μπορεί να μην είναι ίδιο.
Η νεκρή Τζωρτζίνα «έδειξε» τον ύποπτο δρόμο
Κύρια εστίαση του ενδιαφέροντος των ερευνητών της ΕΛ.ΑΣ. αφορά τον θάνατο του τελευταίου από τα κορίτσια, της 9χρονης Τζωρτζίνας, στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού», που φαίνεται να σχετίζεται με ανακοπή καρδιάς όμως έχει ιδιόμορφες και δραματικές ομοιότητες με τους θανάτους των δύο αδελφών της. Σε μια έρευνα που θεωρείται ιδιαίτερα σοβαρή, με στελέχη των αρμόδιων αρχών να αναφέρουν ότι «θα δοθεί μια ασφαλής απάντηση γιατί απεβίωσαν, με απροσδιόριστα αίτια θανάτου, τρία μικρά παιδιά της ίδιας οικογένειας. Αν δεν πρόκειται για εξάντληση του νόμου των πιθανοτήτων ή για κάτι που δεν αντελήφθησαν δεκάδες επιστήμονες που ασχολήθηκαν με καθένα από αυτά τα συμβάντα, τότε μπορεί να υπάρχει δυστυχώς μια σκόπιμη ενέργεια. Μέσα στον επόμενο μήνα θα δοθεί μια ασφαλής απάντηση και τότε ίσως το θρίλερ αυτό αποκτήσει μια νέα διάσταση». Κρίσιμες πάντως θεωρούνται οι ιστολογικές και τοξικολογικές εξετάσεις της Τζωρτζίνας για να διαπιστωθεί όχι μόνο γιατί απεβίωσε, αλλά και γιατί είχε την ανακοπή πριν από ένα χρόνο στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο.
Η μάνα
Θεωρείται βέβαιο ότι ήταν μπροστά και στις 3 τελευταίες στιγμές των παιδιών της. Πρέπει να εξηγήσει στην αστυνομία, πρώτα για τον εαυτό της. Για την ταραγμένη και στενόχωρη ψυχή της. Οφείλει εις τη μνήμη των παιδιών. Να ξεπεράσει οτιδήποτε την εμποδίζει να μιλήσει. Ψυχικά και σωματικά. Η κοινή γνώμη μπορεί να είναι περίεργη αλλά δεν παύει να ενδιαφέρεται. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ανήθικο κουτσομπολιό αλλά με τρείς χαμένες ζωές. Νιώθουμε αυτές τις ώρες τα μικρούλια που έφυγαν, σαν δικά μας παιδιά.
Γιατί και τα τρία αγγελούδια, έφυγαν με λίγο αέρα στα πνευμόνια τους; Ποιο αόρατο χέρι, τους άπλωσε πάνω τους το αόρατο σεντόνι; Έγινε έτσι; Ήταν η έλλειψη οξυγόνου που μαύρισε το προσωπάκι τους;
Τα παιδάκια πήγαν στον παράδεισο αλλά οι ψυχές τους έφυγαν βασανισμένες από κάτι βίαιο. Κάτι αιφνίδιο. Κάτι υπεράνω πάσης υποψίας. Η αστυνομία οφείλει να κινηθεί ταχύτατα. Κάθε ώρα που περνάει προσθέτει και μία ενοχή, μια αδικαιολόγητη σκιά ή και μια κατηγορία σε πρόσωπα που πιθανόν να αξίζουν ή να μην αξίζουν τόσο μεγάλο σεβασμό. Δυστυχώς κανένα παιδί δεν ζει για να μιλήσει. Τι ένιωσε, τι είδε πάνω από το κεφαλάκι του, γιατί μούδιασε και γιατί έφυγε. Άρα, οι ειδικοί γιατροί και μόνον αυτοί και μυημένοι στα μυστικά της ψυχής αστυνομικοί αλλά και ψυχίατροι, πρέπει να προχωρήσουν μέχρι το τέλος. Έστω κι αν σοκαριστεί όλη η Ελλάδα. Άλλωστε συνηθίσαμε. Και με τους Μπάμπηδες των Γλυκών Νερών αλλά και με τους τάφους της Κυψέλης. Κι αυτό είναι το φοβερό. Ότι συνηθίσαμε. Κι εάν επαληθευτούν όσα γνωρίζουμε, τότε ανάθεμα στην κοινωνία της ζούγκλας και της σχιζοφρένειας που μπήκε στα σπίτια μας.
