Αύξηση κατώτατου μισθού: Πανηγυρισμοί και ψέματα για ψίχουλα
Της Δέσποινας Σπανού
Το τελευταίο διάστημα τα κυβερνητικά στελέχη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, προπαγανδίζουν ως μεγάλη παροχή, τη νέα αύξηση του κατώτατου μισθού (δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα), παρουσιάζοντάς την ως μεγάλη ενίσχυση του εισοδήματος των εργαζομένων.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο ίσως ψέμα από αυτά που έχουν λεχθεί μέχρι τώρα.
Η υπογραφή των μνημονίων συνοδεύτηκε από νομοθετικές παρεμβάσεις, που οδήγησαν σε συντριπτική μείωση μισθών και ημερομισθίων και σε πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Συγκεκριμένα, με πράξη Υπουργικού Συμβουλίου αρ. 6/28.02.2012 αποφασίστηκε η μείωση του κατώτατου μισθού, που προβλέπετο από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση της 15/07/2010 (ήταν 751 €) κατά 22% για εργαζόμενους πάνω από 25 ετών και κατά 32% για εργαζόμενους κάτω των 25, με αποτέλεσμα ο μισθός να διαμορφωθεί στα 586 € για τους άνω των 25 (καθαρά γύρω στα 490 €) και 511 € για τους κάτω των 25 (καθαρά 434 €). Πραγματική συντριβή.
Επίσης με νόμο αποφασίστηκε ότι ο κατώτατος μισθός καθορίζεται με κυβερνητική απόφαση, καταργώντας ουσιαστικά την εθνική συλλογική σύμβαση, ως προϊόν συλλογικής διαπραγμάτευσης, όπως επίσης ότι ο κατώτατος μισθός αποτελεί μοναδιαία αξία και άρα παγώνουν οι τριετίες μέχρι η ανεργία να φθάσει σε μονοψήφιο αριθμό!!!
Η σφαγή των μισθών έφερε τραγικά αποτέλεσμα. Η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα, που καταγράφει μείωση μισθών ονομαστική και πραγματική 40% την τελευταία δεκαετία. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 5η χαμηλότερη θέση στην Ευρώπη από πλευράς αγοραστικής δύναμης, αντιπροσωπεύοντας το 48% του διάμεσου μισθού της Ευρώπης και το 37% των Ελλήνων βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας. Επί χρόνια διατηρήθηκαν οι πολύ χαμηλοί μισθοί χωρίς καμία αύξηση μέχρι την 01/02/2019, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε την 1η αύξηση 10,9% διατηρώντας όμως το ίδιο νομοθετικό πλαίσιο. Παρά το γεγονός ότι διατυμπάνιζε το τέλος των μνημονίων, διατήρησε το νόμο Βρούτση, που προβλέπει την ουσιαστική κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης και την διατήρηση της αρμοδιότητας μόνο στον Υπουργό και στην κυβέρνηση για αύξηση του κατώτατου μισθού. ΟΙ συνέπειες της μείωσης των μισθών και της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων καταγράφηκαν σε όλους τους τομείς. Το 55% των εργαζομένων έφθασε να εργάζεται με ελαστικές μορφές απασχόλησης, που μειώνουν ακόμη περισσότερο τον μισθό και συνολικά ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να ζει κάτω από καθεστώς φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.
Στα χρόνια που πέρασαν οι αυξήσεις που δόθηκαν ήταν εξευτελιστικές σε σχέση με τις ανάγκες και το κόστος ζωής. Από 01/01/2022 δόθηκαν δύο αυξήσεις με αποτέλεσμα ο κατώτατος μισθός να φθάσει μόλις τα 713 € μεικτά, καθαρά 611 €. Δηλαδή στην Ελλάδα του 2022-2023 με την έκρηξη των τιμών, που την κατατάσσει στις πιο ακριβές χώρες σε είδη πρώτης ανάγκης, ο εργαζόμενος να καλείται να επιβιώσει με 611 €! Με τις αλλαγές μάλιστα που έφερε ο νόμος Χατζηδάκη χάνονται από το συνολικό εισόδημα και άλλες αμοιβές, όπως οι υπερωρίες, με αποτέλεσμα να μειωθεί ακόμη περισσότερο η αγοραστική δυνατότητα των εργαζομένων. Η κυβέρνηση διαφημίζει την επόμενη αύξηση ως μεγάλη παροχή, αλλά την τελική απόφαση θα λάβει η ίδια, όχι μετά από διαπραγμάτευση των κοινωνικών συνομιλητών, αλλά με βάση τις δυνατότητες των επιχειρήσεων (;). Οι επιχειρήσεις προτείνουν αυξήσεις της τάξης 5-9%. Δηλαδή καθαρό μισθό γύρω στα 640-660 €! Καθαρή απάτη και κοροϊδία. Οι αυξήσεις μόνο στα τρόφιμα φθάνουν το 30% και φυσικά διαγράφονται και οι υποσχέσεις της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί για αυξήσεις ανάλογες της ανάπτυξης. Άρα πρέπει να δοθεί αύξηση ανάλογη, όχι μόνο του πραγματικού πληθωρισμού αλλά και της συνολικής ανάπτυξης.
Ο προσδιορισμός του κατώτατου μισθού πρέπει να επανέλθει στους κοινωνικούς συνομιλητές και οι διαπραγματεύσεις να αρχίσουν, από 751 € που ήταν ο μισθός το 2012, με τον συνυπολογισμό του πληθωρισμού και των σημερινών μεγάλων αυξήσεων σε είδη πρώτης ανάγκης, άρα δεν μπορεί να είναι ο κατώτατος μισθός κάτω από 1000 €.
Επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και όλων των κατακτήσεων και των ευνοϊκότερων ρυθμίσεων για τους εργαζόμενους (τριετίες, αρχή της ισχύος της ευνοϊκότερης συλλογικής σύμβασης κ.ά.).
Κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, που οδηγούν σε καταστρατήγηση εργασιακών και μισθολογικών δικαιωμάτων. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι με μπλοκάκι δεν θα πάρουν καμία αύξηση!
Καθιέρωση αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής, ώστε να αντιμετωπίζεται το συνεχώς αυξανόμενο κόστος ζωής.
Εφαρμογή νέου μισθολογίου για τους δημοσίους υπαλλήλους, οι μισθοί των οποίων βρίσκονται σε πιο χαμηλά επίπεδα πλέον, με δεδομένο ότι στο Δημόσιο έχουν καταργηθεί τα δώρα και τα επιδόματα αδείας.
Αυτά είναι τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωση των εργαζομένων. Οτιδήποτε άλλο λέει η κυβέρνηση είναι εξαπάτηση και χλευασμός των εργαζομένων.
Για να υλοποιηθούν όμως απαιτούνται μαζικοί κοινωνικοί αγώνες, που θα επιβάλουν την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των συνταξιούχων και γενικά της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού που υποφέρει από αυτές τις πολιτικές. Από εμάς εξαρτάται.
Δέσποινα Σπανού είναι πρώην Αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Στέλεχος της ΛΑΕ – ΑΑ ΠΗΓΗ
