Στεκόμουν στην άκρη του χειμάρρου
Προσπαθούσα να περάσω στην άλλη όχθη
Σε άλλο πλανήτη, που έχει περισσότερο φως …
Ήθελα να αποβάλλω το φόβο …
Και να ενσωματωθώ με τον καθαρό αέρα
Να αισθανθώ ελεύθερος.., σαν τα χελιδόνια…
Αιφνίδια με πλησιάζει κάποιος μασκοφόρος…
Με μαύρες σκληρές μπότες …
Με κοίταξε προσεχτικά στα μάτια…
Και μουδιασμένα με ρώτησε:
Τι ζητάς εδώ..; Έχεις άδεια κυκλοφορίας..;
Γιατί δεν είσαι στο κλουβί σου..;
Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά…
Στα θεμέλια της ελευθερίας.., έδωσαν το αίμα τους και οι πρόγονοί μου
Ένας Γυπαετός δεν μπαίνει σε κλουβιά!!!
Καλά… Έλα μαζί μου…
Σε θέλει ο αρχηγός…
Μα.., γιατί..; Είμαι Έλληνας…
Ζω.., σε μια χώρα ελεύθερη …
Ζω στα Καλάβρυτα …
Κοίταξα τον ήλιο που ταξίδευε μ’ ένα χαμόγελο μελαγχολικό
Και το φεγγάρι να ξετρυπώνει σιγά – σιγά στον ορίζοντα…
Είδα τα μελιά κόκκαλα των ηρώων… .
Διέκρινα τ’ αστέρια, ανάμεσα από τα σύννεφα, να έρχονται τρέχοντας…
Για να φωτίσουν τον ελεύθερο ουρανό …
Είδα τα γλαροπούλια να τραγουδούν το ‘’πότε θα κάνει ξαστεριά’’…
*(Αφιερωμένο στους ήρωες των Καλαβρύτων)
Αφιερώνονται στους εκατοντάδες ήρωες, ανδρών και παιδιών, που εκτελέστηκαν
από τη βάρβαρη Γερμανική μπότα στις 13 Δεκεμβρίου 1943 .., και λίγο μετά, με το
Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, επισφραγίστηκε η άγρια κτηνωδία των
απάνθρωπων εγκλημάτων της ανθρωπότητας.., τα οποία γράφτηκαν με ανεξίτηλα
γράμματα στην ψυχή της Ιστορίας… Στη μνήμη αυτών, αφιερώνω με ευλάβεια και
ταπεινότητα, σαν ελάχιστο δείγμα σεβασμού κι αγάπης, δύο ποιήματα από την
συλλογή του πονήματός μου ‘’Διάρκεια Ζώης’’ …
Με ιδιαίτερη σεμνότητα
Ιωάννης Π. Κοκκάρης
(Θεατρικός συγγραφέας – Ζωγράφος
