Η μήπως κάποια δική του ανάγκη τον οδηγεί μακριά από την οικογένεια με τον πιο ασφαλή (κατα τη γνώμη του) τρόπο;
Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που πιστεύουν με όλη τους την καρδιά στη θρησκεία τους κι έτσι, είτε προσπαθούν να τηρήσουν με ευλάβεια κάθε κανόνα της θρησκείας τους, είτε αποφασίζουν να αφιερωθούν πλήρως σε αυτή.
Τί γίνεται όμως όταν ένας άνθρωπος που θέλει να αφιερωθεί στην θρησκεία του, έχουν οικογένεια και παιδιά, που διαφωνούν με αυτήν την επιλογή. Η αναγνώστρια φαίνεται πως αντιμετωπίζει ακριβώς αυτό το πρόβλημα και θέλει την συμβουλή μας.
Ονομάζομαι Τόνια και με τον άντρα μου είμαστε παντρεμένοι 35 χρόνια. Ο άντρας μου δεν στάθηκε πολύ τυχερός στις δουλειές που επέλεξε όλα αυτά τα χρόνια με αποτέλεσμα μέχρι και σήμερα να δουλεύει εδώ κι εκεί για να βγάλουμε τον μήνα και να μαζέψει κάνα ένσημο.
Στα νιάτα του ο άντρας μου δεν ήταν καλός άνθρωπος. Είχε πολλά ψυχολογικά προβλήματα που προήλθαν από την σχέση που είχαν οι γονείς του μεταξύ τους και ήταν βίαιος, επιθετικός, άπιστος και κακός πατέρας. Ένας Θεός ξέρει πως τον ανέχτηκα όλα αυτά τα χρόνια.
Όσο μεγάλωνε όμως ηρεμούσε και πλέον είναι πολύ θρήσκος. Κάθε Κυριακή πηγαίνει στην εκκλησία, φυσικά δεν χάνει κανέναν εκκλησιασμό και νηστεύει αυστηρά σε κάθε νηστεία του χρόνου. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα με αυτό αν και μερικές φορές γίνεται ενοχλητικός στα παιδιά με τα κηρύγματα που τους κάνει.
Πριν μερικούς μήνες ο άντρας μου βρήκε δουλειά σαν εργάτης στα χωράφια του Άγιου Όρους. Τα χρήματα ήταν καλά, οι συνθήκες πολύ καλές και ήθελε να το ζήσει. Τον αποχωριστήκαμε λοιπόν για αρκετούς μήνες. Όταν γύρισε ήταν ακόμη πιο αλλαγμένος.
Μου είπε ότι το Άγιο Όρος τον άλλαξε σαν άνθρωπο. Τον έφερε ακόμη πιο κοντά με τον Θεό αλλά εκτός αυτού, το Άγιο Όρος γι’ αυτόν έγινε το ησυχαστήριό του. Μιλούσε μόνο με μοναχούς, έμεινε μακριά από τις απολαύσεις και τις αμαρτίες της ζωής και ένιωσε πιο αγνός από ποτέ.
Με την νηστεία του, τα βιολογικά του προϊόντα και τα διδάγματα των μοναχών. Ήταν γαλήνιος και συνάμα ενθουσιασμένος και αρχικά χάρηκα που πέρασε τόσο καλά. Η χαρά μου σταμάτησε, όταν μου ανακοίνωσε πως ήρθε η στιγμή γι’ αυτόν να εγκαταλείψει τα εγκόσμια.
Πως δεν πρέπει να του κρατάμε κακία γιατί δεν μας παρατάει για κάποια άλλη γυναίκα αλλά για τον Θεό και πως φυσικά δεν μας παρατάει, αφού η ψυχή του θα είναι εδώ και η σκέψη του σε εμάς. Ήθελα να τον πλακώσω στις σφαλιάρες να συνέλθει.
Είναι δυνατόν στα γεράματα να θέλει να με αφήσει πίσω μόνη μου; Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, έχουν φύγει από το σπίτι. Πλέον έναν άνθρωπο είχα για να έχω και ‘γω μία συντροφιά στα δύσκολα και στα εύκολα και τον χάνω κι αυτόν;
Στην τελική κι εγώ πιστεύω στον Θεό αλλά δεν το φτάνω στα άκρα. Τον έχω ανάγκη τόσο χρηματικά όσο και ανθρώπινα και σίγουρα δεν μπορώ να διανοηθώ την ζωή μου και την καθημερινότητά μου χωρίς αυτόν. Και αυτός είναι έτοιμος να με εγκαταλείψει και δεν ξέρω τι να κάνω για να του αλλάξω γνώμη. Τί να κάνω πια; Είμαι πελαγωμένη!
