Νέα μαρτυρία έρχεται στο “φως” για τον 45χρονο οδηγό στα Χανιά ο οποίος προκάλεσε το θανατηφόρο τροχαίο στο οποίο έχασε τη ζωή του ο 22χρονος Παναγιώτης.
Μιλώντας στο zarpanews.gr μάρτυρας εξιστορεί τα γεγονότα της μοιραίας βραδιάς: «Οδηγώ στον κυκλικό κόμβο των Δικαστηρίων και ξαφνικά με περνάει από δεξία,. Ως τότε δεν είχα αντιληφθεί αν ήταν πίσω μου, δεν τον έχω αντιληφθεί, το είδα να με προσπερνάει από δεξιά και να μου κλείνει τον δρόμο. Όταν κατάλαβα ότι δεν χωράμε και οι δύο, τότε σταματάω το αυτοκίνητο για να μην προκληθεί ατύχημα. Τότε σταματάει και αυτός, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο, έρχεται προς την μεριά του αυτοκίνητου και αρχίζει να φωνάζει. Εγώ χωρίς να ανοίξω το τζάμι, αρχίζω να ρωτάω τι έγινε – τι έγινε, δεν μου απαντάει. Βλέπω έναν άνθρωπο να φωνάζει μαινόμενος, να ωρύεται. Εγώ δεν μπορώ να ακούσω γιατί είχα κλειστά τα τζάμια και έχω και δυνατά τη μουσική. Έχω πάθει σοκ. Αυτός συνεχίζει να βρίζει και να φωνάζει. Κάποια στιγμή κατευθύνεται προς το αυτοκίνητό του αλλά επιστρέφει και έρχεται ξανά στη μεριά μου.»
«Κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι ότι ανοίγει η πίσω πόρτα του αυτοκινήτου, αλλά όχι τελείως, κουφωτά όπως λέμε, σαν να θέλει κάποιος να είναι έτοιμος να επέμβει αν χρειαστεί. Εγώ παραμένω σε σοκ. Τον βλέπω κι έρχεται προς το μέρος μου και δίνει μια μπουνιά στο τζάμι μου, το οποίο το είχα κλειστό. Ευτυχώς δεν τραυματίστηκα και δεν έχουμε άλλα θέματα τώρα. Δεν έχω καμία αντίδραση. Προσπαθώ να βγάλω το κινητό από το μπουφάν μου αλλά εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι αυτό μπορεί να τον εξαγρίωνε, γι’ αυτό προσπαθώ να είναι ψύχραιμος, να μείνω μέσα στο αυτοκίνητο και να μην κάνω κάτι το οποίο να μπορούσε να τον κάνει να θυμώσει ακόμα περισσότερο και να μου επιτεθεί. Έτσι όπως είναι οι θέσεις των αυτοκινήτων μας δεν μπορώ να φύγω. Καταλαβαίνω ότι δεν έχω τρόπο να τον αποφύγω. Περιμένω απλά να βαρεθεί και να φύγει.» αναφέρει ο μάρτυρας.
«Τους λέω κάντε κάτι μπας και γλιτώσει κανείς φουκαράς»
Συνεχίζοντας την διήγηση, ο μάρτυρας μίλησε για το μοιραίο τηλεφώνημα στο 100:
«Φτάνω στο σπίτι μου και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι να πάρω την αστυνομία. Παίρνω, διστάζω αλλά μετά στο δευτερόλεπτο το ξανασκέφτομαι και λέω πρέπει να πάρω για να γλιτώσει κάποιος άλλος. Μη γίνει κανείς τσαμπουκάς, μη βγούνε μαχαίρια, μη βγούνε όπλα. Παίρνω λοιπόν την αστυνομία, τους περιγράφω το συμβάν, τους δίνω το όχημα και την πινακίδα. Τους λέω δεν είναι νηφάλιος, κάντε κάτι, βρείτε τον, μπας και γλιτώσουμε κανένα φουκαρά. Με το σκεπτικό όχι ότι θα πάει να σκοτώσει κανέναν αλλά με το σκεπτικό ότι θα γινόταν κάτι αντίστοιχο με το δικό μου.
«Μου λέει ο αστυνομικός αν θέλω να καταγγελία/ μήνυση να πάω στο τμήμα. Εγώ δεν το θεώρησα σκόπο να κάνω κάτι τέτοιο. Απλά τηλεφώνησα με το σκεπτικό ότι είναι Παρασκευή βράδυ, ο κόσμος βγαίνει, θα μπορούσαν να είναι δυο πιωμένοι και να γίνει αιματηρό περιστατικό. Μου λένε εντάξει, θα τον ψάξουμε. Την άλλη μέρα όταν είδα το τροχαίο και συνειδοτοποίησα ότι είναι αυτός, έπαθα σοκ. Δεν ήξερα τι έκαναν, αν τον βρήκαν αν τον είχαν σταματήσει. Ακόμα δεν έχω συνέλθει. Αλλά εκείνη τη μέρα, το Σάββατο, ήταν όπως ήμουν εκείνη τη στιγμή μέσα στο αυτοκίνητο. Ήμουν στο κενό, ήμουν μουδιασμένος. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ, θα μπορούσε απλά να μπει ανάποδα στα διαστήρια και να με σκοτώσει. Σκέφτηκα πολλά.», κατέληξε ο μάρτυρας.
