30 Ιουνίου 1920 – 30 Ιουνίου 2020…
Εκατό Χρόνια…!!!
“χαΐτε, σιζί κιόρεγιμ, ΐτς μπίρ τανέ τσίκματαν, ατάσσ’…!!!” (άιντε νά σάς δώ, να μήν βγεί ούτε ένας ζωντανός, φωτιά…!!!) καί 300 όπλα βρόντηξαν ταυτόχρονα πάνω στα 120 παλληκάρια από το Κεστενέπουναρ, Κίρεζλι (από τον μαχαλά Γάσπασι, κυρίως) καί Καραπελίτ…
Άλλα 23 παλληκάρια από το Τσσοπάν Γιατάκ, οδηγήθηκαν χωριστά από άλλη διαδρομή και μόνον 4 από δαύτους επέζησαν παρ’ όλο που μαχαιρώθηκαν…
Στις 30 Ιουνίου 1920 (13 Ιουλίου με το Νέο Ημερολόγιο) οδηγούν οι Τσέτες με την ανοχή και συνδρομή των Νεότουρκων τά 120 παλληκάρια στού Κοτσαελί το κιόλ, με ζουρνάδες και ταούλια καί πρόφαση ότι θα πήγαιναν σε αγγαρεία για οχυρωματικά έργα, με γκασμάδες και φτυάρια στους ώμους τους.
Τά μηνύματα από τους γείτονες Τούρκους όπως ο Κιόρ’ς – Ισεΐν από το γειτονικό χωριό Σεμτσιλί, ο οποίος νίκησε τον φόβο του και την αγάπη του, να υπερισχύει προς τους συνανθρώπους Έλληνες, έδωσε πρώτος το μήνυμα, ότι τα παλληκάρια οδηγούνται στο θάνατο…
Τά υπόλοιπα χωριά, ενημερώνονται από τους Κιρκάσιους (Τζερκέζους, οι οποίοι είναι φιλοσουλτανικοί και πολέμησαν εναντίον του Κεμάλ και των Νεότουρκων) να αρνηθούν την συμμετοχή των ανδρών με διάφορες προφασεις, σ’ αυτού του είδους τις αγγαρείες…
Τό Κεστενέπουναρ δέκα ημέρες πρίν (στις 20 Ιουνίου) είχε έναν μάρτυρα τον Παύλο Τσουμίδη (χαλατσσής που είχε και κασσιτερωτήριο στο χωριό) τον οποίο δολοφονούν στο προαύλιο της εκκλησίας των Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης, γιατί δήλωσε πώς δεν είχε άλλα χρήματα, να δώσει, στην λεηλασία (γιάγμα) που επιχειρουσαν εκείνη την ημέρα… Από την μάζωξη αυτή γλύτωσε πηδωντας τον φρακτη της εκκλησίας ο νέος τότε Σάββας Πασχαλίδης ο οποίος γλύτωσε και έζησε στο Μεσημέρι…την ίδια ημέρα, αργότερα και έξω από το χωριό σκοτώθηκαν ο Αριστείδης Σαρηγιαννιδης και ο Γεώργιος Τίτος (από το Χεντεκ)
Τά 120 παλληκάρια στο μέσο της διαδρομής, ειδοποιεί ο Χρήστος Παπαδόπουλος (ο μάστορας, 16 ετών τότε) με την πρόφαση ότι ο μεγαλύτερος του αδερφός, είχε ξεχάσει την καπνοσακκούλα, την πίπα και τα λοιπά καπνικά σύνεργα, ο Χαράλαμπος με την σειρά του μετέφερε το μήνυμα και με διάφορες προφασεις κάποιοι στην διαδρομή διέφυγαν…
Υπάρχει η μαρτυρία του Θεοδώρου Παπαδόπουλου (ένας από τους διασωθέντες) του οποίου η περιγραφή των γεγονότων είναι μοναδική, παρ’ όλη την βία(απόσμασμα αυτής σε μία από τις φωτογραφίες) που περιγράφει…
Τιμώντας τήν μνήμη του και την μνήμη των ατάφων νεκρών μας, γίνεται η αναφορά με την συμπλήρωση ακριβώς των 100 ετών…!!!
Υ. Γ. Δεν θά ήθελα να σας κουράσω με αναφορές, γεγονότα και ιστορίες τής εποχής… Θέλω όλοι μας να σκύψουμε το κεφάλι, με ένα λεπτό του χρόνου μας, για την μνήμης τους…!!!!
Τό δίστιχο στα Τουρκικά λέει :
Στον κάμπο της Νικομήδειας καταχνιά
από την Άγκυρα στρατιώτες όρμησαν
στου Κοτσαελί το δρόμο τραυματισμένη
για μένα δεν υπάρχει γιατρειά, ρωτάει η κόρη
Σημείωση :και μια αναφορά για το ποιοί είναι οι Κιρκασιοι (ή Τσερκεζοι)
