Ο Παναγιώτης Γιαννάκης βρέθηκε καλεσμένος σε εκπομπή της ΕΡΤ και μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, τη σύζυγό του, αλλά και την μεγάλη καριέρα του στο μπάσκετ.
Ο θρύλος του ελληνικού αθλητισμού αναφέρθηκε και στις σχέσεις του με τον Νίκο Γκάλη και παραδέχθηκε ότι ποτέ δεν ήταν φίλοι, παρά τον σεβασμό που είχαν μέσα στο γήπεδο.
Απόσπασμα της συνέντευξης Γιαννάκη
«Όταν είσαι παιδί, χρειάζεσαι παιχνίδι, την αγάπη από τους γονείς και ένα σωστό σχολείο της γειτονιάς. Αυτό είναι αρκετό. Ποτέ δεν μου έλειψε κάτι. Ίσως ένα ζευγάρι μπασκετικά παπούτσια. Μου έπαιρνε η μητέρα μου από τη λαϊκή κι εγώ επειδή κλώτσαγα πέτρες χάλαγαν. Το πρώτο μου ζευγάρι, μου το έδωσε ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες του Ιωνικού. Μου λέει “τα θες; Είναι λίγο σκισμένα στο πλάι”. Τα πήρα, τα πήγα στον τσαγκάρη και δεν θα τα ξεχάσω ποτέ».
Για τη σύζυγό του: «Εκείνη έπαιζε βόλεϊ κι εγώ μπάσκετ. 23 ετών παντρευτήκαμε. Τα πεθερικά μου της είχαν πει ότι επειδή παίζω μπάσκετ είμαι αλήτης».
Για τον τρόπο που έπαιζε μπάσκετ: «Δεν ένιωσα ποτέ ανασφαλής. Έδινα πάντα τον καλύτερο εαυτό μου. Συναγωνισμό ένιωσα, όχι ανταγωνισμό. Δεν μετρούσα τα καλάθια μου, δεν με ενδιέφερε. Όταν πήγα στην Αμερική ένιωσα μεγάλο κίνητρο. Δεν έγινα επαγγελματίας εκεί γιατί ήθελα να παίζω στην Εθνική. Τότε, στον Άρη, αποφεύγαμε να βγαίνουμε ειδικά στην πόλη. Μας έστελναν δύο τσουβάλια γράμματα».
Για τη συνεργασία του με τον Νίκο Γκάλη στον Άρη: «Μου έλεγαν ότι θα θέλουμε δυο μπάλες για να παίξουμε με τον Γκάλη. Δεν το σκέφτηκα. Επειδή είχαμε παίξει αντίπαλοι, ο καθένας μετράει πόσο καλός είναι ο άλλος. Εγώ αισθανόμουν έναν σεβασμό, αλλά το μπάσκετ είναι μπάσκετ. Πάντα είχαμε τη φήμη ότι είχαμε κόντρα. Δεν γίναμε πολύ φίλοι. Κάναμε κάποια διαστήματα παρέα αλλά ήμασταν άλλοι χαρακτήρες. Υπήρχαν στιγμές που αισθανόμασταν άβολα. Ο Νικ σκόραρε πολύ εύκολα, αλλά δεν του άρεσε να παίζει άμυνα. Όμως εμείς έπρεπε να κερδίζουμε. Θα έπρεπε να καταλάβει ότι πρέπει να είναι πιο ομαδικός. Του άρεσε να σκοράρει. Θα ήταν ακόμα πιο σπουδαίος αν βοηθούσε και κάποιον άλλον να βάλει καλάθι».
Για το τέλος της καριέρας του: «Το 1996, ήμουν όλη τη σεζόν κουρασμένος. Ήμουν πτώμα. Δεν έλεγα τίποτα, προσπαθούσα. Ήμουν στα αποδυτήρια, έκλεισα την πόρτα και είπα στους συμπαίκτες μου ότι σταματάω στο μπάσκετ. Ήμουν τότε 38 και μου έγινε πρόταση από την Μπαρτσελόνα. Κακώς δεν πήγα, θα ήταν μεγάλη εμπειρία».
