Η κόρη μου αποφάσισε μαζί με τον φίλο της να προχωρήσουν σε γάμο. Δεν λέω καλό παιδί ο μέλλοντας γαμπρός μας αλλά οι γονείς του είναι το κάτι άλλο. Τα σπίτια μας είναι αρκετά κοντά και θα έπρεπε να κρατάμε καλύτερη επικοινωνία.
Όμως αυτοί είναι τελείως αλλού. Προσπαθήσαμε με τον άντρα μου να τους πλησιάσουμε και να μπορέσουμε να βρούμε κοινό έδαφος αλλά δεν έγινε τίποτα. Άσπρο εμείς, μαύρο αυτοί.Συμφωνήσαμε να βγαίνουμε μαζί, να μιλάμε για τα παιδιά μας, και να γνωριστούμε καλύτερα, αλλά κάθε φορά η προσπάθεια καταλήγει σε αποτυχία, για να χρησιμοποιήσω ήπια λέξη. Η λεκτική ξιφασκία είναι σίγουρη κάθε φορά.
Οι συμπέθεροι, είναι άνθρωποι που τους αρέσει να επιδεικνύονται και να υπερηφανευονται για τα πάντα. Όλα τα ξέρουν και όλα τα κάνουν καλύτερα από όλους. Φυσικά, αυτό το κάνουν όταν είναι και μαζί μας. Λένε για τα πόσα μέρη έχουν γυρίσει,μιλάνε όλο για τα πράγματα που έχουν αποκτήσει, και τελευταία, που μπήκαν σε καινούργιο σπίτι, μιλάνε μόνο για το πόσο κόστισε το ένα και το άλλο εκεί μέσα.Εμείς βέβαια το σπίτι το αποκτήσαμε πριν πολλά χρόνια, έχουμε ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο,και έχουμε καταλήξει, ότι δεν χρειάζεται να ξέρουν όλοι τι κάνουμε, ή να λέμε για το πόσο καλό και ακριβό σπίτι ή υπάρχοντα έχουμε. Το βρίσκουμε επιεικώς κακόγουστο.
Τώρα λοιπόν που πρέπει να παντρέψουμε τα παιδιά μας τα πράγματα δεν είναι καλά.Εμείς είμαστε απλοί άνθρωποι, κάνουμε την δουλειά μας αθόρυβα,χωρίς να προκαλούμε ή να θέλουμε να αποδείξουμε τίποτα, χωρίς να διατυμπανίζουμε τίποτα. Θέλουμε λοιπόν έναν λιτό γάμο, αφού και στην κόρη μας αρέσει η λιτότητα και η απλότητα γενικότερα, αν και ο γαμπρός φαίνεται να επηρεάζεται από τους γονείς του. Αυτοί αντιδρούν. Θέλουν ο γάμος του γιού τους να είναι υπέρλαμπρος,με ότι πολυτέλεια μπορεί να φανταστεί ο νους σας. Βέβαια παραδοσιακά, τα έξοδα του γάμου είναι της νύφης.
Αναρωτιόμαστε μήπως θέλουν να επιδειχθούν και πάλι με την δική μας τσέπη αυτή την φορά;
Ιωάννα
