Ο Χρήστος Δάντης μίλησε από καρδιάς για την δύσκολη διαχείριση στην απώλεια του αγαπημένου του αδελφού και όσα εκείνος αντιμετώπισε μέχρι το τέλος του.
Πιο συγκεκριμένα, ο Χρήστος Δάντης εξομολογήθηκε πως «ήταν ένας άνθρωπος που μου έμαθε ουσιαστικά πάρα πολλά, τον έχασα πριν από τέσσερα χρόνια. Μου έμαθε το θέατρο, με έπαιρνε από το χέρι και έχω δει την Όπερα της Πεντάρας με την Μελίνα Μερκούρη και σχεδόν θυμάμαι όλο το καστ και τον αδελφό μου όρθιο να χειροκροτεί τη Μελίνα. Ήμουν 8, 9 ετών και με έπαιρνε παντού μαζί του. Μου έμαθε το θέατρο, τον κινηματογράφο, το μιούζικαλ και τραγουδιστές σπουδαίους».
«Για μένα ήταν μια πατρική φιγούρα. Βασανίστηκε πάρα πολύ, είχε ψυχικά και ψυχολογικά προβλήματα. Από τα 38 – 39 του και μετά μπαινοέβγαινε σε μονάδες αποκατάστασης τέτοιου είδους, ψυχοθεραπευτικές. Βασανίστηκε, παιδεύτηκε πάρα πολύ. Χάθηκε, τον έχασε τον εαυτό του, τον χάσαμε και εμείς τον Σάββα που ξέραμε! Δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος ο μπριόζος, ο πιο αλέγκρος, όπως τον ξέραμε τα αδέλφια του. Βασανίστηκε πάρα πολύ γιατί διέκοπτε τις θεραπείες του και έκανε διάφορα τέτοια πράγματα που του στοίχισαν. Τον είχε αναλάβει η μάνα μου, η οποία μεγάλωσε και έφυγε από την ζωή και στην επόμενη τριετία έφυγε και εκείνος».
«Καταρρέει ένα οικοδόμημα μπροστά σου (σ.σ. με την απώλεια). Ένα οικοδόμημα τεράστιο που έχεις χτίσει μέσα σου και θαυμάζεις έναν άνθρωπο, που γνωρίζεις ότι έμαθε μόνος του αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και ελάχιστα ισπανικό χωρίς να έχει τελειώσει καν το γυμνάσιο. Ένας άνθρωπος πολύ ευφυής. Όταν αντιστρέφονται οι ρόλοι και γίνεσαι εσύ προστάτης αυτού του ανθρώπου, ενώ πριν ήταν δικός σου προστάτης και ήσουν κάτω από τις φτερούγες του, εκεί αλλάζει η ζωή και έρχεται τούμπα η γη» πρόσθεσε, επίσης,
