Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Ξέρεις τι με πονάει πιο πολύ;
Πως δεν μπορώ να κάνω όνειρα μαζί σου.
Δεν μπορώ να κάνω όνειρα για μας.
Να ονειρευτώ τα πιο απλά.
Να κοιμηθούμε μαζί.
Να ξυπνήσουμε μαζί.
Να χαϊδέψω τα μπερδεμένα σου μαλλιά, να με ξυπνήσεις με ένα φιλί.
Να σου φτιάξω τον καφέ σου. Αλήθεια πώς τον πίνεις τον καφέ σου; Ποτέ δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω.
Να σου φτιάξω το αγαπημένο σου φαγητό.
Αλήθεια ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;
Να με πάρεις απο το χέρι και να περπατήσουμε δυο μέτρα. Ναι δυο μέτρα αλλά να με κρατάς.
Μου φτάνουν δυο μέτρα, να λέω απλά πως το έζησα.
Να ανάψουμε δυο κεριά και να αγκαλιαστούμε μπροστά στο τζάκι.
Να σου φτιάξω μια τούρτα στα γενέθλιά σου.
Ναι αυτά τα ξέρω. Πάντα τα ήξερα. Πάντα σε γιόρταζα, έστω κι απο μακριά.
Να σου δώσω το φιλί και μαζί με τα χρόνια πολλά να σε σφίξω στην αγκαλιά μου και να σου τα χαρίσω όλα.
Να θυμώσεις μαζί μου, να θυμώσω μαζί σου και να μαλώσουμε. Κι όταν θα κοιταχτούμε στα μάτια, έτσι θυμωμένοι να πεθάνουμε στα γέλια.
Να φορέσω τη μπλούζα σου, να μου είναι τεράστια, να με βλέπεις και να γελάς.
Πόσο μου αρέσει να γελάς!
Να κάνουμε όλα αυτά τα απλά. Τα φυσιολογικά.
Μα δεν μπορώ.
Ποτέ δεν θα μπορέσω.
Όλες οι στιγμές μας είναι μικρές. Ένα λεπτο απο κοντά, πέντε απο μακριά.
Ένα άγγιγμα στα κλεφτά, μια μυρωδιά στον αέρα.
Πόσο ερωτευμένη είμαι με τη μυρωδιά σου.
Κι όμως σου λέω σ’αγαπώ.
Αλήθεια τι αγαπώ;
Αγαπώ αυτά που ονειρεύομαι για σένα,
Αγαπώ αυτά που ονειρεύομαι για μας.
Ξέρω πως ποτέ δεν θα γίνουν πραγματικότητα.
Ξέρω πως η ζωή διάλεξε για μας.
Ή μήπως εμείς το διαλέξαμε;ΠΗΓΗ
